beni üzen tek şey nöbet tuttuğum lojmanın biz teskere aldıktan sonra roket atarlı saldırıya uğraması.
henüz yeni evlenmiş ve baba gibi gordugumuz uzman çavuşun ailesi ile birlikte ölmesi olmuştu.
terörün yatağı olan şırnakta biz fazla zorluk çekmedik ama bizim üst devrelerimizden şehit olanlar vardı.
onların dolaştığı ve intikal ettiği yerlerden geçerken acaba ne zaman ölücez diye düşünmeden edemiyorduk. rahattık ve komutanlar abi kardeş ve bir baba gibi davranıyordu.
o dönem bir de şöyle bir şey vardı. arazi de goruntu alirsan ya da bir terorist kafilesi onunden geçerse oyle kafana gore ates acamiyordun. en cok koyan bu oluyordu cunku kim bilir hangisi bizden once gelen arkadaslarimiza kursun skmisti.
2009 da 30 kusur terorist dagdan inip teslim alindiginda gercekten oradaydim. (habur sinir kapisi)
88/1 sırnak/guclukonakta askerlik yaptim ve doguda askerlik yapan herkes "cevrimli" koyunde neler yasandigini bilir.
mental anlamda cok zor gunlerdi gercekten ruh sagligi bozulan arkadaslarimiz da oldu , intihar eden de.
hic catismaya girmedim ama basinin ustunden mermi gecerken ki o şıklama sesini bilirim.